Bíó og sjónvarp

Snæ­fríður Ingvars­dóttir leik­kona kafar í sínu stærsta kvik­mynda­hlut­verki til þessa djúpt ofan í sálar­fylgsni ör­væntingar­fullrar ungrar konu sem á­kveður að fremja morð í myndinni Alma eftir Kristínu Jóhannes­dóttur

Jón Bjarki Magnús­son leik­stjóri er bjart­sýnn á að honum takist nú loks að sýna heimildar­mynd sína, Hálfur álfur, í bíó en veirufar­aldurinn og hertar sótt­varna­að­gerðir hafa í­trekað komið í veg fyrir al­mennar sýningar í kvik­mynda­húsi.

Sound of Metal er lágstemmd mynd sem færir þemun um sjálfsmyndarkreppu og persónulegan vöxt í einstakan búning. Riz Ahmed sýnir snilldartakta sem hinn þjakaði Ruben.

Marteinn Ibsen, Svart­höfðinn í Ís­lands­deild Star Wars-nörda­hersins, telur öruggast að fagna al­þjóð­lega Stjörnu­stríðs­deginum í örygginu heima enda eru búningur og gríma hans og hins dáða ill­mennis ekki alveg jafn öruggar sótt­varnir og ætla má í fljótu bragði.

Tón­listar­maðurinn Barði sem jafnan er kenndur við Bang Gang var að gefa út tón­list sína við hryllings­myndina Agony. Hann segist vökva á­nægjuna með því að semja fyrir slíkar myndir og á­kveðinn yndis­auki fylgdi þessu verk­efni þar sem Asia Argento, dóttur upp­á­halds leik­stjórans hans, fer með aðal­hlut­verkið.

Allt sem fyrir augu ber í No­bo­dy hefur verið gert milljón sinnum áður og ekkert nýtt að frétta annað en að þetta hefur ekki verið gert jafn skemmti­lega og með slíkum glæsi­brag lengi og þar munar mest um Bob Oden­kirk, fínan húmor og gott auga og næman skilning leik­stjórans á töffi og stíliseraðri stemningu.

Hollywood gerði upp erfitt ár á 93. Óskars­verð­launa­há­tíðinni á Union Station-lestar­stöðinni. Einna mest kom á ó­vart hversu vel há­tíðin heppnaðist enda enginn Zoom-fundur og fræga fólkið fyllti gylltu gleði­lestina sem nú brunar inn í vonandi bjartari fram­tíð. Tjú, tjú!

Til­nefningarnar til Óskars­verð­launanna eru til vitnis um heldur dapur­legt kvik­mynda­ár og ýmis­legt hefði varla komist á blað í venju­legu ári og engu veirufári. Allt virðist þetta svo fyrir­sjáan­legt að sér­fræðingar Frétta­blaðsins eru í fyrsta skipti sam­mála um hjá hverjum allar eftir­sóttustu stytturnar munu enda.

Kristófer Dignus, Jón Gunnar Geir­dal og Birgir Örn Steinars­son, sjálfur Biggi í Maus, eru á fullu að þróa Drauminn, al­ís­lenskan kvik­mynda­söng­leik í anda Moulin Rou­ge og Mama Mia! þar sem sí­gildir dægur­laga­textar munu keyra á­fram há­dramatíska sam­tíma­sögu ungrar söng­konu.

Öflugar leik­konur fara á kostum í sér­lega bita­stæðum hlut­verkum í þátta­röðinni Systra­bönd sem kallar á hám­horf þar sem for­vitni um af­drif per­sóna vegur þyngra en undir­liggjandi spennan í kringum glæpinn sem keyrir at­burða­rásina á­fram.

Þegar far­aldurinn hægði á heims­frægð Ólafs Darra gripu þeir Víkingur Kristjáns­son tæki­færið og léku ýktar út­gáfur af sjálfum sér í sjón­varps­þáttunum Veg­ferð og nutu þess um leið að tuða hvor í öðrum eins og gömul hjón.

Þótt máttur veirunnar sé mikill getur hún tæpast komið í veg fyrir sjón­varps­gláp og súkku­laði­át um páskana. Streyminu fylgir síðan sú blessun að þar má finna ara­grúa mynda sem tengjast Jesú Kristi á einn eða annan hátt og með fullri virðingu fyrir þeim frjálsa vilja sem okkur var gefinn eru hér nokkrar páska­legar á­bendingar.

Þorpið í bak­garðinum er ó­sköp fal­leg og mann­leg mynd um tvær týndar sálir sem mætast ó­vænt í Hvera­gerði þar sem þær komast að mikil­vægi þess að rækta garðinn sinn.

Eld­fjöll eru al­ræmd af ýmsum á­stæðum. Meðal annars fyrir ó­mót­stæði­lega og ógn­vekjandi fegurð. Að­sóknin á eld­gosið í Geldinga­dal segir allt sem segja þarf og sjón­ræna yfir­burði og að­dráttar­afl eld­gosa. Yfir­völdum og al­manna­vörnum þykir nóg um at­ganginn og biður al­menning um að halda sig í öruggri fjar­lægð frá elds­um­brotnum. Þá er nú al­deilis upp­lagt fyrir þá sem vilja hlýða Víði að halda sig bara heima við og horfa á til dæmis þessar sjö mjög svo mis­góðu eld­gosa­bíó­myndir innan veggja heimilisins sem eru að mestu hættir að nötra.

Breski leikarinn Tim Plester heillaðist af Ís­landi við fyrstu kynni fyrir nokkrum árum. Þar sem Game of Thrones skilaði honum ekki til landsins tók hann fagnandi boði Marteins Þórs­sonar um hlut­verk í Þorpinu í bak­garðinum.

Wanda­Vision er skemmti­leg til­raun Mar­vel til að brjóta upp for­múluna. Hefðu mátt ganga lengra en á heildina litið fín skemmtun.

Billi­e Eilish:The World's a Litt­le Blurry er til­finningum hlaðin og á­huga­verð inn­sýn í líf Billi­e Eilish í tali, tónum og tón­leikum þar sem skugga­hliðum sam­fé­lags­miðla­frægðarinnar er haldið sæmi­lega til haga.

Riddarar rétt­lætisins er tragískur en drep­fyndinn of­beldis­farsi sem keyrir fyrst og fremst á dá­sam­legu sam­spili frá­bærra leikara sem sitja nota­lega í klikkuðum per­sónum sínum með Mads Mikkel­sen fremstan meðal jafningja. Gott bíó verður ekki mikið betra.

Viktoría Hermannsdóttir biður almenning um að benda sér á hvunndagshetjur fyrir nýjan sjónvarpsþátt. Tíminn er naumur því að hún vill hitta sem flesta áður en hún á að eiga eftir þrjá mánuði.

Blek­svört kómedía og ban­eitruð á­deila á síð­kapítal­ismann sem sýnir skil­getin af­kvæmi hans sem svo ó­geðs­legar skepnur að stundum tekur virkilega á að horfa ó­grátandi upp á sjálf­sagt sið­leysið.

Fullviss um að Friðrik Dór sé allur og því ekki sá sem hann virðist vera hikar Vilhelm Netó ekki við að gera sig að fífli og leggja sig í hættu til þess að sanna kenningu sína í nýjum sjónvarpsþáttum.

Bergur Þóris­son og Pétur Jóns­son í hljóm­sveitinni Hugar ætla í spari­fötin síð­degis og fylgjast spenntir með veitingu nor­rænu Hörpu-kvik­mynda­tón­listar­verð­launanna í Ber­lín þar sem þeir eru til­nefndir fyrir tón­listina í heimildar­myndinni Va­sulka á­hrifin eftir Hrafn­hildi Gunnars­dóttur.

Wrong Turn er frum­leg en flöt til­raun til að glæða líf í úr­kynjaða hryllings­seríu.

Til­komu­mikil, gríðar­lega vel leikin og fal­lega tekin breið­tjalds­mynd sem líður fyrir að hún er á Net­flix en ekki í bíó. Hún ætti þó ekki að láta neinn ó­snortinn enda hlaðin til­finningum, trú á mennskuna og á­leitin á undar­lega hóg­væran hátt, þannig að beitt sam­tíma­á­deilan rennur ljúft í sér­kenni­legum vestra­bræðingi.

Drunga­leg stemningin í The Litt­le Things er komin til­finnan­lega til ára sinna og þrátt fyrir fínar og myrkar pælingar, á köflum á­þreifan­lega ógn og á­gætis spennu tekst traustum Denzel Was­hington og ó­geðs­lega góðum Jar­ed Leto ekki að koma í veg fyrir að manni finnst eins og með myndinni sé verið að svíkja mann um eitt­hvað sem hefði getað orðið miklu meira og betra.

Kermit froskur, fröken Svínka, Fossi björn, sænski kokkurinn og allir hinir Prúðu­leikararnir úr The Muppet Show eru ó­um­deildur há­punktur í ís­lenskri sjón­varps­sögu og hafa verið sjald­séðir í seinni tíð. Þetta breytist í febrúar þegar Dis­n­ey+ byrjar að streyma öllum 120 þáttunum, mörgum væntan­lega til ó­mældrar á­nægju.