Í upphafi sumars átti ég áhugavert samtal um Guð, sem oftar. Að þessu sinni snerist umræðan um þennan dæmandi, refsandi Guð sem birtist okkur í Gamla testamenti biblíunnar. Spjallið klifraði síðan í betra skyggni og vatt sér yfir í pælingar um þennan alltumvefjandi Guð Nýja testamentisins. Ég var sumsé á hlaupunum með skokkhópnum þegar umræðan tókst á flug.
Í framhaldinu dýpkaði umræðan og hóf að kryfja sístætt verkefni guðfræðinnar og heimspekinnar; breytist Guð?
Kollgátuna í hópnum átti sjálfsagt sá sem engu trúir: „Guð getur aðeins þróast með manninum“ – „og öfugt“. Ég er samt ekkert viss um að við séum að hugsa þetta eins. Um leið og gátan var leyst gall í snjallúrinu hans að „peisið“ væri undir viðmiði og að óbreyttu næði hlauparinn ekki settu marki. Kannski Guð búi í snjallúrinu, amma. Hið dæmandi lögmál er víða.
Seinna um sumarið var ég staddur í vinahópi á Ströndum. Það er bein tenging við undrið að dvelja í Ófeigsfirði albjarta sumarnótt. Sjá himininn veita deginum bálför guðanna – upplifa sólina hníga og rísa á fremsta bekk. Það er bara ekkert eins og þetta.
Mörg undur tilvistarinnar helga sannfæringuna um tilvist Guðs. Annað undur er kraftur kærleikans sem birtist í baráttu hinsegin fólks, sem hefur breytt öllu samfélaginu.
Guðsmyndin breytist. Kristur er trans í baráttu trans samfélagsins fyrir viðurkenningu og mennsku. Kristur er hommi þegar ýjað er að kvótasetningu þeirra. Kristur er útvörður mennskunnar, kærleikans og fjölbreytileikans. Enda fjölbreytileikinn sköpun hennar.
Guð breytist – og í Ófeigsfirðinum er hán eins, um aldir alda.
