Ég staðfesti vorveiðina í síðustu viku. Mér fer hins vegar ekkert fram í veiðiskapnum; kasta stutt, týni flugum, húkka í bakið og veiði minna en ekkert. En spenningurinn fyrir ferðunum verður bara meiri.
Milla konan mín skilur þetta ekki. Rándýrt og fyrirhöfnin meiri en að koma fimm manna fjölskyldu í bakpokaferðalag. Ekkert kemur til baka nema næpufölur, móralskur miðaldra kall – hvítur að utan, með sól í sinni.
Það er þó eitt sem truflar mig í veiðiskapnum, þó það reyni eiginlega aldrei á það. Það er þetta með að sleppa fiskinum. Að veiða án þess að borða bráðina verður aldrei annað en óeðli í mínum huga – alveg sama hvað eldheitur fluguveiðiréttindaleigutakaspámaður prédikar ástríðufullur á milli ekkanna.
„Þú klárar fiskinn þinn,“ sagði mamma og það stendur.
Fegurð kastsins og lögun línunnar, innsæið fyrir straumnum, augað fyrir hyljunum og eyrað fyrir árniðnum er listin í veiðinni. Lyktin af sumarbakkanum, næturbirta trúnóanna og júlíbláminn í himnasölunum þegar maður liggur vaðlaður í grasinu, rétt ryðgaður og finnst maður eilífur, er guð og hamingjan sem fylgir þessu stórkostlega sporti.
Ég hef sumsé verið í glímu með þetta að sleppa fiskinum – en látið mig hafa það. En í síðustu veiðiferð komst síðan skikkan á sköpun skaparans í þessum vandræðum mínum – ný veiðiaðferð sem steig út þessa náttúruvá sem sleppingar eru. Nú kem ég fullgíraður í hollið, vaðlaður upp með hatt og klút, set upp stöngina mína, hef litaraðað fluguboxið mitt klárt í framvaðlavasanum, sest á bakkann og segi sögur. Ég sumsé sleppi sleppi.
