Í mér býr garðyrkjukona sem veit fátt betra en að moka skít og rækta eitthvað sem hægt er að borða. Enda úr sveit.
Það var því happafengur að garðinum í nýja húsinu mínu hafði ekki verið sinnt áratugum saman. Af því leiðir að ég hef undanfarin sjö sumur átt gæðastundir í baráttunni við skriðsóley, oftast vopnuð stunguskóflu þó mig hafi mest langað í gröfu. Þegar á leið gat ég gróðursett ýmislegt og byrjaði á rabarbara. Enda er hægt að borða hann. Mitt framlag til matvælaöryggis þjóðarinnar. Það var ekkert, Svandís.
Þegar dóttir mín kvartaði undan litleysi garðsins áttaði ég mig á að ég þyrfti að gefa fíngerðari blæbrigðum lífsins meira pláss. Rækta eitthvað sem ekki er hagnýtt og má ekki borða. Þá bættust við blóm sem ég man ekkert hvað heita, í alls konar litum. Eflaust má borða einhver þeirra.
Þar sem við búum í Laugardalnum er illa séð að vera með húsdýr. Tilgangurinn með því að hafa risastórt tún í kringum húsið virðist því vera að slá það einu sinni í viku og fara með grasið í Sorpu. Mér skilst þó að gras hjálpi til við að halda andrúmsloftinu hreinu og er því til í að samþykkja mikilvægi þess, þó enginn borði grasið úr mínum garði. Ennþá.
Toppurinn, eða botninn, á garðyrkjuferlinum er að nýta ýmsa matarafganga í jarðgerð. Við endum öll þar, hvort sem okkur líkar betur eða verr. Nýverið fagnaði ég því fyrsta moltuskammtinum eins og nýju lífi, næstum því með titrandi efrivör og tár á hvarmi. Enda er ekkert fallegra en hringrás lífsins.
