Verðbólgumarkmið Seðlabankans eru að eðli ekki ósvipuð mínum þyngdarmarkmiðum. Þetta kemur ekki á óvart því fyrir liggur að ég ber ábyrgð á hvoru tveggja, eðlilega á eigin þyngd en einnig verðbólgunni eins og annar ótíndur almenningur. Í báðum tilvikum eru sett markmið sem mögulega eru ekki beint raunhæf en ég hef tekið eftir því að árangur minn í þyngdar- og verðbólgustjórnun helst í hendur á tímaás. Til dæmis var ég í góðum málum til ársins 2018 en þá um sumarið byrjaði aðeins að halla undan fæti; nokkur kíló og smá verðbólguskrið. Ég náði tökum á þessu haustið árið eftir, en frá vori 2020 er ég í ruglinu.
Ég er sumsé eitthvað frá þyngdarmarkmiðum mínum, þó ég borði hollt, hreyfi mig og skammist í sjálfri mér reglulega. Samt safnast kílóin. Ég viðurkenni að hafa gefið út óraunhæfar spár um aðlögun að þyngdarmarkmiðinu en það hefur helst gerst í mátunarklefum fataverslana. Síðustu 60 mánuði hef ég þannig verið um það bil 4–5 prósentum frá markmiðum mínum í að minnsta kosti 45 mánuði. Ekki gott.
Þegar kemur að verðbólgustjórnun er ég lengra frá markmiðinu, þó að vextir séu upp úr öllu valdi og ég skammist í sjálfri mér daglega. Samt vex verðbólgan. Ég hef ekki gefið út spár, við erum með sérstofnun í því, en þær eru jafnáreiðanlegar og mátunarklefaspárnar mínar. Í 10 af 60 mánuðum hefur þetta verið viðunandi hjá mér. Í 50 mánuði hefur markmiðið ekki náðst og nú er svo komið að við erum engin 4 prósent fram úr markmiðum heldur fjórfalt!
Afsakið.
