Um síðustu helgi héldum við hjónin í leiðangur til að skoða vaskaskápa. Ekki leið á löngu þar til við römbuðum á smekklegan sýningarsal. Sölumaðurinn átti fullt í fangi með að aðstoða annan viðskiptavin og á meðan nýttum við tímann til að dást að hönnuninni – eða finna eitthvað að! Eftir að hafa þreifað á öllum sýnishornum og opnað allar skúffur og skápa tylltum við okkur. Ætluðum að bíða róleg. Allt þar til rann upp fyrir okkur að við vorum orðin alein eftir í sýningarrýminu! Í grafarþögn. Eftir að hafa beðið áfram aðeins minna róleg í að því er virtist óratíma sammæltumst við um að fara þar sem ekki mikla þjónustu væri að fá. Það reyndist hins vegar ekki þrautalaust. Sama hvernig við gripum í útidyrahurðina, þá varð henni ekki haggað. Hurðinni hafði verið skellt í lás.
Í lífinu rekst maður stundum á luktar dyr. Þá eru tveir valkostir í stöðunni. Að hamast á hurðinni og súpa hveljur yfir því að komast ekki sem leið liggur. Kannski vorkenna sér svolítið yfir ástandinu. Eða leita annarra leiða og líta á það sem verkefni eða ævintýri.
Í sýningarsalnum göntuðumst við með það að við værum líklega hvorki bráð í falinni myndavél né hryllingsmynd og fórum því á stúfana að finna fólkið. Innst í salnum komum við auga á leynistiga sem leiddi upp í annað rými sem lá svo í enn önnur rými. Á leið okkar var neyðarútgangur en það var full dramatískt að brjótast út um hann. Á endanum opnaði þessi leið nýja vídd í heimi baðinnréttinga og bauð upp á mun fleiri möguleika en litla sýningarrýmið þar sem við byrjuðum. Og við fundum líka galopinn útgang. Kannski svolítið eins og í lífinu sjálfu þegar maður fer óvænta lengri leiðina.
