Ég fagna umræðu um íslenskan her. Tímabært er að Íslendingar vopnist á nýjan leik. Á Sturlungaöld riðu íslenskir bændaherir langan veg til að berjast. Frásagnir um Örlygsstaðabardaga, Flóabardaga og Haugsnesbardaga lýsa sem „leiftur á nótt“ inn í myrka og viðburðasnauða tilvist þjóðarinnar. Þessar orrustur og herleiðangrar eru glæstustu stundir Íslandssögunnar.
Þegar þjóðin gekk Noregskonungi á hönd 1262 hurfu þessir bændaherir inn í tómið. Glæsileikinn vék fyrir niðurlægingu undir stjórn norskra og danskra embættismanna. Landsmenn hokruðu vopnlausir við illan kost, börðu lóminn og sættu sig við kúgunina. Nú er mál að snúa blaði. Stofna íslenskan her sem fer um landið á hertrukkum og skriðdrekum.
Hervæðing og vopnaframleiðsla hleypir lífi í efnahagslíf þjóða. Velsæld og tækniveldi Svía byggir á vopnaframleiðslu og vopnasölu til stríðandi fylkinga. Ísland gæti haslað sér völl í drónaflugi, tölvu- og stjörnustríðum svo að tölvufíklar landsins gætu loksins fengið vinnu. Fjölmargir sérfræðingar í stríðsrekstri sem hafa verið álitsgjafar í Úkraínustríðinu fengju allir starf við þennan nýja her. Hernaðarmannvirki gætu risið um allt land til blessunar fyrir byggðajafnvægi. Herflugvöllur yrði í hverjum firði. yfirherstjórnin staðsett á Raufarhöfn vegna byggðasjónarmiða.
Íslendingar gætu brotið undir sig lönd sem áður tilheyrðu okkur eins og Grænland, Færeyjar og Nýfundnaland. Með hervaldi mætti stofna íslenskt stór-efnahagssvæði og stórauka sölu á rafmagni, lopapeysum og minjagripum. Markaður fyrir íslenskar bækur, menningarvita og kvikmyndir mundi stækka til muna. Íslenskur her er söguleg nauðsyn.
