Maðurinn minn sagði mér að pistlarnir mínir væru orðnir væmnir. Ég sagði honum að það sé af því ég er orðin miðaldra og því fylgir hormónaójafnvægi og mikil væmni. Hann jánkaði því. Sagði að ég væri samt ljómandi fín. Hér kemur því væmin hugvekja um matarvenjur.
Ég tel það göfugt starf og mikilvægt að venja börn frá fyrstu tíð á hollan og næringarríkan mat. Góðar venjur fylgja þeim út lífið (og slæmar). Næringarríkur, heimagerður matur gefur okkur (vonandi) betri heilsu, andlega og líkamlega. Þetta verður samt aldrei fullkomið og börn þurfa líka að læra að það er í fínu lagi að borða stundum óhollt.
Við þolum það vel. En það sem við gerum dagsdaglega heima skiptir sköpum; hvað er keypt, hvað er í boði, hvort það sé sameiginlegur matur á kvöldin og svo framvegis. Það er bæði ódýrara og hollara að elda mat heima (í flestum tilvikum) og umhverfisvænna. Stundum held ég (án útreikninga eða annarra sannana) að það geti næstum borgað sig að annar aðili á heimili vinni ögn styttri vinnudag og sjái í staðinn um matarmálin. Sem gengur auðvitað ekki alltaf upp. En það er dýrt að láta mat fara til spillis og dýrt að kaupa tilbúinn mat.
Kvöldmatur þarf ekki að vera merkilegur. Í rauninni er mjög heppilegt að borða einfalt í hverri máltíð. Fjölbreytnin kemur yfir vikuna. Einfaldur matur fer vel í maga og er minna mál að útbúa. Sameiginlegur kvöldmatur er líka æfing í félagsfærni. Börnum finnst notalegt þegar einhver er að hlusta á þau, sýnir þeim áhuga og hlær að bröndurunum þeirra og segir þeim að þau séu svo skemmtileg, góð og snjöll. Að nota falleg orð til barna, sem maður innilega meinar, fer í hjörtu þeirra og lifir með þeim alla ævi.
