Þett­a eru eng­ar all­e­gór­í­ur

Guð­mundur Thor­odd­sen opnaði sýninguna Kannski, kannski í Hverfis­galleríi fyrr í mánuðinum. Um er að ræða ab­strakt­myndir sem minna að sumu leyti á lands­lag.

„Þetta eru allt ný verk og ég hafði ekkert sér­stak­lega langan tíma til að vinna fyrir þessa sýningu. Ég vissi það að ýmsir partar af henni áttu að líta út eins og síðasta sýning en ég vissi samt að ég vildi ekki hafa það sama og ég var orðinn hund­leiður á því að fela alltaf þessa hunda inni í lands­laginu og það allt,“ segir Guð­mundur.

Seildist út í ab­strakt

Síðasta sýning Guð­mundar í Hverfis­galleríi bar titilinn Hunda­holt, hunda­hæðir, en í þeim verkum faldi Guð­mundur mynd af reykjandi hundi í mál­verkunum. Hann kveðst hafa farið í ó­líka átt með nýju sýninguna Kannski, kannski.

„Ég lagði upp með í þessari sýningu að hún ætti að vera alveg ab­strakt. En með svipuðum flötum, svipaðri á­ferð og svipuðum litum. Það er ekkert sem maður á­kveður, það er bara eitt­hvað sem maður dregst að ó­sjálf­rátt. Maður hefur á­kveðna lita­pallettu á á­kveðnum tímum. Þegar þú ert að díla við ab­strakt þá er oft ekki neitt beint um­fjöllunar­efni sem slíkt heldur ertu frekar að reyna að miðla ein­hverju and­rúms­lofti eða birtu og svo fyrst og fremst litum, formum og á­ferðum.“

Ertu þá bara orðinn ab­strakt­lista­maður núna?

„Ég veit það ekki. Ég seildist út í ab­strakt í þessari sýningu og ég fann mjög fljótt þegar ég var að vinna verkin að ég hef alltaf tend­ens til að sjá fígúrur út úr ein­hverju og um leið og það kemur fígúra eða ein­hvers konar rými eða um­hverfi þá er komin saga. Þannig að sama hvað ég reyni þá held ég að ég nái aldrei að vera alveg ab­strakt, ég er ekki alveg þannig inn­réttaður.“

En er það ekki bara partur af mann­legu eðli að leita að munstrum eða tengingum við aðra hluti?

„Já, það er oft hlegið að þessu í mynd­listar­bransanum að gamli frændinn kemur á sýningu og reynir að sjá ein­hvern kall út úr ein­hverri ab­strakt mynd en ég held að þetta eigi við um fleiri en bara gamla frændann eða leik­menn á þessu sviði. Ég held að það sé sam­mann­legt hjá mörgum. Sumir eru ekki þannig víraðir samt.“

Minnir á lands­lag

En jafn­vel þótt mál­verk Guð­mundar séu ab­strakt þá minna formin og litirnir að vissu leyti á lands­lag og lista­maðurinn neitar því ekki sjálfur.

„Það er mjög mikið lands­lag í þeim, það eru litirnir. Á­ferðirnar geta alveg minnt á lands­lag, svo­lítið krafs­kennt, svo held ég að það sé ekkert til­viljun hvernig maður leggur línurnar, það er oft mikið af lá­réttu sem skarast síðan á við lóð­rétt og maður fer oft að lesa það sem lands­lag,“ segir Guð­mundur.

Hverjir eru þínir helstu á­hrifa­valdar í listinni?

„Mín helstu á­hrif eru kannski frá Andreas Eriks­son sem er sænskur sam­tíma­málari, en ég var bara orðinn svo rosa­lega líkur honum að ég varð að reyna að brjóta eitt­hvað upp og komast frá því. En að sjálf­sögðu eru mikil á­hrif frá honum. Svo í fígúra­tívunni þá eru þetta gamlir gaurar eins og Phillip Guston og Jean Dubuf­fet. Eitt sem ég pikkaði út úr verkum hans það er þessi svona víbrandi lína í kringum sum formin. Að maður fari ekki með litina alveg upp að næsta formi heldur leyfi bak­grunninum svo­lítið að skína í gegn, í kringum formið.“

Var ó­viss með verkin

Spurður um hvaðan titill sýningarinnar Kannski, kannski komi segir Guð­mundur:

„Kannski svo­lítið út frá því að ég er ekki að fjalla um neitt á­kveðið, engin mál­efni, ekkert skýrt þema þótt vissu­lega megi sjá eitt­hvert lands­lag. Þannig að þetta er svo­lítið vísun í ó­vissuna og líka það að ég var í svo­lítilli ó­vissu að vinna fyrir þessa sýningu, vissi ekki alveg hvað ég væri að fara að gera. Ó­vissa hjá sjálfum mér jafn­vel um hvernig mér fyndist hafa til tekist. Ég er nota bene mjög á­nægður með þessa sýningu en ég var ekkert viss með öll verkin fram á síðustu stundu, þannig að þetta vísar svo­lítið bara í ein­hvern efa.“

Ein­hvern tímann hefði kannski þótt gamal­dags að gera list fyrir listarinnar sakir, er það að koma aftur inn núna?

„Það fer allt í hringi og nú lifum við á tímum þar sem má allt og hægt er að gera allt. Við höfum allar vísanir á hreinu, það er hægt að fletta öllu upp, þú getur vitað allt. Mér finnst ég oft ekkert hafa neinu að bæta við neina um­ræðu. En það sem maður getur lagt fram er sjón­rænt inn­legg og það er það sem maður er þjálfaður í og það er það sem ég nýt að gera. Ég er alltaf meira og meira að komast á þá línu að ég sem mynd­listar­maður þarf ekki að vera að segja neitt mjög á­kveðið.“

Það er þá kannski bara á­horf­andans að finna það?

„Já, já, það er hægt að lesa alls konar út úr þessu og sjá ýmis­legt út úr þessu. En þetta eru engar alle­góríur.“