Ljóð­för um lend­ur ótt­ans

Draumey Ara­dóttir er kennari, skáld og föru­kona. Nýjasta bók hennar ber titilinn Var­urð, og fjallar um óttann, upp­tök óttans og upp­gjör höfundar við þessa til­finningu.

„Þetta er ljóð­för í gegnum óttann. Ég hef skrifað tvær ljóða­bækur áður sem hafa líka verið ferða­lög og þessi bók er þá ferða­lag í gegnum óttann í þremur hlutum. Fyrsti hlutinn fjallar um rætur óttans, þar sem óttinn verður til. Í Var­urð er það í bernskunni því þetta er per­sónu­leg bók. Ég er í raun og veru að fjalla um mitt líf,“ segir Draumey.

Var­urð hefur vakið tölu­verða at­hygli og setið á met­sölu­lista Ey­munds­son yfir ljóða­bækur nánast sam­fleytt frá því hún kom út í septem­ber.

„Mið­hlutinn fjallar um á­tökin við óttann, það að þora að mæta óttanum og skoða hann. Sjá hann eins og hann er og reyna þannig að sigrast á honum. Það eru á­tökin í þessum mið­hluta því það tel ég vera einu leiðina til þess að komast í gegnum hluti hverjir sem þeir eru. Þriðji og síðasti hlutinn er þá þar sem innri friður og sátt ríkir. Þá get ég farið að skoða bara lífið, hver ég er og hef verið, út frá þessari sátt,“ segir Draumey.

Beið eftir rétta tímanum

Er bókin þá á­kveðið upp­gjör?

„Já, það má alveg segja að þetta sé sannar­lega upp­gjör. En samt sem áður, þegar ég skrifa bókina núna þá er ég ekki að gera hlutina upp, ég er löngu búin að því sjálf, fyrir ára­tugum síðan. Ég skrifa hana í al­gjörri kyrrð en ég dreg upp mynd af því sem var og þessu ferða­lagi og þessum á­tökum sem voru á sínum tíma.“

Spurð um hvað hafi kveikt löngunina til að skoða þetta tíma­bil í sínu lífi aftur, segist Draumey innst inni alltaf hafa vitað að hún myndi skrifa bók um ferða­lagið í gegnum óttann.

„Ég beið eftir rétta tímanum og svo bara kom hann skyndi­lega. Það var þegar ég flutti til baka til Hafnar­fjarðar fyrir þremur árum síðan, en ég er fædd þar. Ég horfði yfir höfnina og horfði á ólgandi sjóinn og þá fann ég bara ólguna innra með mér, ekki nei­kvæða, ég fann bara að þetta snerti við mér og fann að nú er tíminn. Af því þá var ég komin í um­hverfið og var alltaf minnt á þetta, bara með götunum og húsunum, minnt á upp­haf óttans. Þá fann ég löngunina að gera þetta.“

Að lifa er að deyja

1

Allir eiga sína frá­sögn að hlýða á

sínar sögur að segja

sinn ótta að sættast við

allir þurfa að mæta sjálfum sér

í spurn

þú mætir þér

en af ótta við svarið líður á löngu

þar til þú á­ræðir að spyrja

Allir beri með sér ótta

Draumey segist trúa því að allar mann­eskjur beri ótta með sér ein­hvern tíma á lífs­leiðinni.

„Ég trúi því að mann­eskjur beri ein­hvern ótta á ein­hverju tíma­bili ævi sinnar og svo er það náttúr­lega mis­jafnt af hverju óttinn stafar og hvers konar ótti það er. Í mínu til­felli þá var þetta ótti sem varð til út af and­legu of­beldi. Ég fer með þennan ótta með mér frá Hafnar­firði þegar ég flyt þaðan um tví­tugt og veit allan tímann að ég þarf að vinna í honum og það gerði ég,“ segir hún.

Draumey segist vonast til þess að bók hennar geti hjálpað öðrum sem eiga eftir að takast á við sinn eigin ótta.

„Ég held að það sé svo gott að skrifa bækur um svona ferða­lög, hvort sem það er í gegnum ótta eða eitt­hvað annað, vegna þess að það veitir öðrum von sem eiga kannski sitt ferða­lag eftir, sem þeir vita innst inni að þeir þurfa að mæta.“

Enn ein ferðin

Bækur Draumeyjar eru gjarnan með eitt­hvert þema, hún hefur til að mynda áður skrifað ljóða­bækur um ástina, lífið og dauðann og núna óttann. Hún segist þegar vera byrjuð að leggja drög að næstu bók.

„Ég byrjaði bara strax og ég var búin að setja loka­punkt á Var­urð. Það er enn ein ferðin, ég er svona föru­kona, fer alltaf í ferða­lög. Vinnu­heitið á því sem ég er að gera núna er Hring­sól, því að þetta eru margar ferðir, hring eftir hring, ótal hring­farir og svo á ég eftir að sjá hvað verður. Þetta verður ekki beint ljóða­bók en mjög ljóð­ræn og ég ætla bara að leyfa því að verða sem vill,“ segir hún.