Lilja Sigurðar­dóttir hefur fyrir löngu skipað sér á bekk með Arnaldi og Yrsu sem ein­stak­lega góður glæpa­sagna­höfundur. Hún er þó ólík þeim að því leyti að bækur hennar hafa léttara yfir­bragð og sverja sig ekki svo glatt inn í nor­rænu dimmuna sem á ensku kallast Nor­dic noir. Bækur hennar ganga frekar út á skemmti­legar fléttur, spennu og á­huga­verðar per­sónur en sam­fé­lags­legar krufningar og minna þannig frekar á Agöthu Christi­e en sænska rit­höfunda­parið Sjöwahl og Wa­hlöö sem má telja for­eldra fyrr­nefndrar dimmu.

Ríg­heldur allt til enda

Í þessari fjórðu bók um fjár­magns­spæjarann og líkams­ræktar­jaxlinn Áróru og prúða lög­reglu­manninn Daníel er hvergi slegið af lifandi og léttri frá­sagnar­gleði, skemmti­legum fléttum og plott­snúningum. Áróru kynntumst við fyrst í bókinni Hel­köld sól þegar hún kemur til Ís­lands eftir margra ára dvöl á Eng­landi til að leita systur sinnar sem er horfin. Þessi leit er eins konar leiðar­stef gegnum bækurnar fjórar og því dregur til tíðinda í þessari bók þegar þriggja ára stúlka segist vera systirin endur­fædd og virðist búa yfir upp­lýsingum sem koma skriði á málið.

Á meðan á Daníel í sálar­stríði því leigjandi hans og vinur, hin geð­þekka drag­drottning Lafði Gúgúlú, segir allt í einu upp leigunni og hverfur eins og dögg fyrir sólu. Í kjöl­farið koma ógn­vekjandi aðilar og krefjast upp­lýsinga um lafðina með dólgs­legum hætti. Þessir þræðir flækjast síðan sundur og saman um víðan völl áður en greiðist úr þeim í lokin í spennandi og grípandi sögu sem ríg­heldur allt til enda.

Lilja Sigurðardóttir hefur fyrir löngu skipað sér í sess sem einn helsti glæpasagnahöfundur Íslands að mati gagnrýnanda.
Fréttablaðið/ERNIR

Daðrar við James Bond

Stundum trompar frá­sagnar­gleðin raun­veru­leika­tenginguna eins og þegar maður á flótta undan ógn­væn­legum ó­vinum eygir þann kost vænstan að fara Þrengslin á hest­baki til að komast á Sel­foss, til­tölu­lega ó­vanur út­reiðum og lítt kunnur hestinum, eða hversu auð­velt Á­róra á með að tengja sig inn á tölvur hjá jafn­vel vernduðustu kerfum, en það er bara svo skemmti­lega sagt frá og sagan í svo léttum dúr að það skiptir engu máli, ljær frá­sögninni í mesta lagi ör­lítinn James Bond blæ sem er ekki leitt að líkjast. Þá er endur­holdgunar­hluti sögunnar einnig nokkuð fjar­stæðu­kenndur en líka á­huga­verður og fer sögu­heiminum vel.

Skemmti­legasti snúningurinn í sögunni er kynningin á bak­sögu drag­drottningarinnar djörfu Lafði Gúgúlú sem sannar­lega kemur á ó­vart á mörgum plönum og daðrar við vísinda­skáld­skap á tíma­bili. Hin­segin per­sónur hafa alltaf leikið stórt hlut­verk í bókum Lilju og marg­falt líf lafði Gúgúlú sem fram að þessu hefur verið grínaktug auka­per­sóna í bóka­flokknum er mjög skemmti­lega út­fært.

Eins og áður sagði eru komnar út fjórar bækur um Áróru og leit hennar að systur sinni. Þó mörg kurl komi til grafar í þessari bók er ekki alveg loku fyrir það skotið að ein bók í við­bót leynist í frjóu og leik­glöðu hug­skoti Lilju Sigurðar­dóttur, að­dá­endum þeirra beggja til ó­mældrar gleði.

Niður­staða: Skemmti­leg og leikandi glæpa­saga sem daðrar bæði við vísinda­skáld­skap og James Bond.