Leikhús
Hríma
Tjarnarbíó
Leikarar: Aldís Davíðsdóttir og Þórey Birgisdóttir
Leikstjórn: Ágústa Skúladóttir og Orri Huginn Ágústsson
Handrit: Ágústa Skúladóttir og Orri Huginn Ágústsson ásamt Aldísi Davíðsdóttur og Þóreyju Birgisdóttur.
Grímugerð: Aldís Davíðsdóttir
Leikmynd: Auður Ösp Guðmundsdóttir og Högni Sigurþórsson
Búningar: Auður Ösp Guðmundsdóttir
Lýsing: Ólafur Örn Stefánsson
Tónlist og hljóðhönnun: Sævar Helgi Jóhannsson
Hríma býr ein í hrörlegu koti, hokin af elli og leyndum harmi. Hún lætur dagana líða með daglegu amstri og endurteknum verkefnum. Draugar fortíðarinnar ásækja þó Hrímu og dularfull orka vofir yfir henni en þegar óvæntan gest ber að garði neyðist hún til að horfast í augu óttann. Sýningin, sem ber nafn aðalsöguhetjunnar, var frumsýnd í Tjarnarbíói síðastliðinn sunnudag en leikárið er hafið með fullum krafti í leikhúsinu við Tjörnina.
Aldís Davíðsdóttir er í aðalhlutverki Hrímu en hún átti einnig upphaflegu hugmyndina að sýningunni og gerir grímurnar, sem eru listaverk út af fyrir sig. Sýningin er þó unnin í samsköpun, bæði þegar kemur að handriti og leikstjórn. Hér er á ferðinni sami hópur og kom að Hetju á síðasta leikári sem var heillandi heilgrímusýning um dauðvona barn og starfsfólk á spítala þar sem persónurnar spruttu fram ljóslifandi. Því miður tekst ekki jafn vel til að þessu sinni.
Framvindan fellur flöt
Reynsla Hrímu er saga allt of margra kvenna sem beittar hafa verið ofbeldi, Hríma flýr samfélagið en tekst ekki að flýja sjálfa sig. En framvindan fellur fremur flöt. Ástæðurnar eru nokkrar. Til að byrja með er söguþráðurinn næfurþunnur og snúið að koma til skila án orða. Hér má velta fyrir sér hvort of margir kokkar séu að störfum í litla kofanum. Fjórir höfundar eru skrifaðir fyrir handritinu en engum þeirra tekst að kynda í ofninum. Hvorki Hríma né boðflennan, leiknar lipurlega af Aldísi og Þóreyju Birgisdóttur, lifna við sem fullskapaðar manneskjur og fléttulausnin er með einfaldasta móti.
Leikstjórarnir eru tveir, Ágústa Skúladóttir og Orri Huginn Ágústsson. Eins og áður hefur komið fram er sýningin án orða, þá er mikilvægt að listræn umgjörð styðji við sýninguna með afgerandi hætti, skreyti söguna og beri sterk listræn einkenni. En allt kemur fyrir ekki. Hríma paufast fallega í sínu smáa rými en fyllir það sjaldan, leikurinn verður að vera stærri og líkamsbeitingin íburðarmeiri. Sum atriði verða þannig of löng og innra drama sýningarinnar veikist.
Grímuleikhús er heillandi list og vonandi fá áhorfendur að sjá meira frá þessum forvitnilega hópi.
Uppgjör kvenna við fortíðina
Leikmynda- og búningahönnun Auðar Aspar Guðmundsdóttur er dugandi en sjaldan eftirminnileg. Undantekningin er þó morgunverðarapparatið, leikmunur sem sýnir hvernig er hægt að fylla þögnina og söguna með leikhústöfrum. Sömuleiðis er tónlist og hljóðhönnun Sævars Helga Jóhannessonar ljúf en ekki afgerandi.
Um þessar mundir má sjá tvær sýningar í höfuðborginni um uppgjör eldri kvenna við fortíðina. Þessar sögur eru samfélaginu mikilvægar en sögulega séð hafa þær ekki verið taldar sérstaklega eftirtektarverðar. Grímuleikhús er heillandi list og vonandi fá áhorfendur að sjá meira frá þessum forvitnilega hópi. En listilega vel gerðar grímur og ágætur leikur dugar ekki til að skapa heila sýningu þegar bæði sagan og listræn framsetning eru ekki sterkari.
Niðurstaða: Fábrotin saga sem þarf kraftmeiri listræna umgjörð.
