Kolbrún Þorsteinsdóttir segist hafa upplifað ótta, vanlíðan og niðurlægingu á meðan hún dvaldi á meðferðarheimilunum Varpholti og Laugalandi í Eyjafirði en hún opnar sig um upplifun sína í viðtali við Stundina í dag.
Þar segist hún vilja viðurkenningu á því sem gerðist fyrir hana og aðrar stelpur og að einhver taki ábyrgð á því sem átti sér stað á heimilunum. „Við vorum bara börn sem var farið illa með,“ segir Kolbrún og bætir við að það sé enn erfitt að tala um dvöl hennar á heimilunum.
Fyrrum skjólstæðingar Laugalands og aðstandendur þeirra hafa síðastliðna daga stigið fram með sína upplifun eftir að tilkynnt var að starfsemi heimilisins myndi hætta í sumar en skorað var á yfirvöld að finna leið til að halda starfsemi heimilisins gangandi.
Var hrædd hvern einasta dag
Kolbrún greinir frá því í samtali við Stundina að hún dvalið í Varpholti og á Laugalandi í rúmt ár þegar hún var 15 ára gömul en hún er í dag 37 ára. „Mér fannst stemningin á staðnum strax mjög skrýtin,“ minnist Kolbrún. „Stelpurnar voru allar svo þöglar, eins og þær væru bældar.“
Hún lýsir því í kjölfarið hvernig þáverandi forstöðumaður Laugalands, Ingjaldur Arnþórsson, hafi komið fram við stelpurnar og talað niður til þeirra en hún segir að hann hafi ráðist á hana eftir að hún spurði af hverju hann kæmi svona fram við þær.
„Ég var skelfingu lostin og ofboðslega brugðið og hugsaði oft um það eftir á hvað hinar stelpurnar voru rólegar, þær virtust ekki kippa sér neitt upp við þetta alvarlega atvik,“ segir Kolbrún en hún segir óttan hafa verið allsráðandi árið sem hún dvaldi á heimilinu. „Ég var hrædd hvern einasta dag meðan ég var þarna, upplifði mikið vonleysi. Vanlíðanin var mér næstum um megn.“
Öllu sópað undir teppið
Kolbrún greinir frá því að foreldrar hennar hafi sótt hana eftir rúmt ár en þau hafi haft það á tilfinningunni að eitthvað væri að. „Þau sáu bara að ég var brotin,“ segir Kolbrún en árið 2001 sagði hún Braga Guðbrandssyni, forstjóra Barnaverndarstofu, frá ofbeldinu.
Hann hafi þó ekki fylgt ábendingunum eftir og í svari Barnaverndarstofu til umboðsmanns barna árið 2002 segir starfsmaður að andinn á heimilinu væri góður, þrátt fyrir að umboðsmanni barna hafi borist ábendingar frá nokkrum börnum sem dvöldu á heimilinu.
„Ég er í sjokki eftir að hafa séð þessi gögn. Ég er sár og reið. Þetta var fólkið sem átti að vernda okkur og það vissi þetta og sópaði öllu undir teppi. Ég bara trúi þessu ekki. Var öllum sama um okkur? Við vorum bara börn.“
Viðtal Stundarinnar við Kolbrúnu í heild sinni má finna hér.
