Sigríður Á. Andersen, þingkona og fyrrverandi dómsmálaráðherra, ritar grein í Morgunblaðið í dag í tilefni af 90 ára afmæli Sjálfstæðisflokksins í dag. Í grein sinni fjallar Sigríður um fullveldi og sjálfstæði Íslendinga og setur það í samhengi við dóm Mannréttindadómstóls Evrópu sem komst að því að skipan hennar á dómurum við Landsrétt hefði ekki verið samkvæmt lögum.

Hún segir í grein sinni að viðbrögð samfélagsins við dómnum hafi verið henni „sár vonbrigði“ og segir dóminn vera „umboðslaust póli­tískt at“ frá „pólitískt kjörnum dómurum í Strassborg“.

Sigríður fer í grein sinni yfir sögu flokksins og hvað hafi orðið til þess að hann hafi náð svo háum aldri hér á landi. Hún segir að til að endast í stjórnmálum þurfi bæði flokkar og fólki sem sé í þeim að hafa erindi. Þannig hafi Sjálfstæðisflokkurinn átt erindi við landsmenn árið 1929 sem hafi verið að „stuðla að víðsýnni og þjóðlegri um­bóta­stefnu á grund­velli ein­stak­lings­frels­is og at­vinnu­frels­is með hags­muni allra stétta fyr­ir aug­um. Full­valda ríki og full­valda ein­stak­ling­ar. Það var er­indi Sjálf­stæðis­flokks­ins árið 1929.“

Sigríður spyr hvort þeim markmiðum hafi nú verið náð og veltir því fram hvort erindi flokksins við landsmenn sé lokið. Hún segir að þó að í dag sé Ísland fullvalda og sjálfstæð þjóð sé það ekki tryggt að „þess­ir já­kvæðu eig­in­leik­ar sem við búum við tap­ist ekki eða skerðist á ein­hvern hátt.“

Sjálfstæðisflokkurinn eigi enn fullt erindi við landsmenn

Hún segir að vilji menn ekki tapa frelsinu verði að standa vörð um það og því eigi Sjálfstæðisflokkurinn enn fullt erindi við landsmenn. Hún segir að flokkurinn hafi frá upphafi lagt áherslu á samvinnu við aðrar þjóðir og að fátt sé „mikilvægra .. lítilli eyþjóð“. Þó verði á sama tíma að gæta þess að hafa eigin hagsmuni í fyrirrúmi því að engin önnur þjóð muni gera það fyrir okkur, þó hún væri okkur vinveitt.

„Með auknu mik­il­vægi alþjóðlegr­ar sam­vinnu á öll­um sviðum verður það að vera sér­stakt mark­mið stjórn­mála­manna að standa vörð um full­veldi og sjálf­stæði Íslands. Sjálf­stæðis­flokk­ur­inn á hér einnig brýnt er­indi,“ segir Sigríður í grein sinni.

Að því loknu fjallað Sigríður um að í opnunarhópi Landsréttar í byrjun síðasta ár hafi hún spurt viðstadda hvor Ísland væri „mögu­lega far­sæl­asta þjóðfé­lag ver­ald­ar­sög­unn­ar“. Hún segir að svarið sé eflaust flókið og spurningunni verði líklega ekki svarað í eitt skipti fyrir öll.

Segir það gegn öllum rökum að Íslendingar lúti fyrirmælum annarra

Þá segir Sigríður frá því að hún sé stolt af því að hafa verið alin upp á „miklu sjálf­stæðis­heim­ili“ og að þar hafi verið lögð mikil áhersla á að bera virðingu fyrir bæði sjálfstæði einstaklingsins og þjóðarinnar.

„Það er þannig að á meðan við ákveðum að deila lög­un­um þurf­um við að hafa sjálf­dæmi um hver lög­in eru og hver set­ur þau. Það er því gegn öll­um rök­um að sjálf­stæðir ein­stak­ling­ar í sjálf­stæðu ríki lúti fyr­ir­mæl­um annarra,“ segir Sigríður og segir svo að viðbrögð stjórnmálanna, fjölmiðla og réttarkerfisins við dómi Mannréttindadómstóls Evrópu hafi verið henni „sár vonbrigði“.

„Þess vegna voru mér það sár von­brigði að sjá ís­lensk stjórn­mál, fjöl­miðla og rétt­ar­kerfið falla á kné þegar er­lend nefnd sem ekk­ert umboð hef­ur frá sjálf­stæðum Íslend­ing­um gerði at­lögu að dóms­kerfi okk­ar Íslend­inga. Aldrei áður í sögu lýðveld­is­ins höfðu hand­hafi fram­kvæmda­valds, hand­haf­ar lög­gjaf­ar­valds og hand­haf­ar dómsvalds á Íslandi, auk jafn­vel for­seta Íslands um­fram skyldu, fest nýja stofn­un í sessi með jafn af­ger­andi hætti. Lands­rétt­ur og dóm­ar­arn­ir fimmtán sem rétt­inn skipa hafa ein­stak­an stuðning þeirra er málið varðar.

Hún segir að hún treysti því að þegar frá líði verði litið á „þessa at­lögu frá póli­tísk kjörn­um dómur­um í Strassborg með sömu aug­um og minni­hlut­inn gerði. Sem umboðslaust póli­tískt at.“

Grein Sigríðar er hægt að lesa í heild sinni hér.