Leikur móður Rachel McAdams

Ferill Elínar hefur aðallega verið í Finnlandi og hefur hún leikið á sænsku, finnsku, íslensku og ensku, en sjálf segist hún líta á sig sem bæði Finna og Íslending.

„Ég flutti ásamt foreldrum mínum til Helsinki þegar ég var eins árs. Þau skildu fljótlega og við móðir mín bjuggum á ýmsum stöðum í Finnlandi. Hún kynntist svo stjúpföður mínum Peter, sænskumælandi Finna, og upp frá því var alltaf töluð sænska á heimilinu,“ segir Elín, sem segist líklega vígust á sænskuna, en hún talar jafnframt ensku, íslensku og finnsku og segir styrk sinn í hverri tungu vera einmitt í þessari röð.

„Ég tilheyrði sænskumælandi minnihlutahópnum í Finnlandi, þar sem ég talaði sænsku í leikskóla og skóla, en lærði auk þess finnsku. Ég dvaldi svo hjá móðurömmu minni og afa á sumrin hér á Íslandi og þá var töluð íslenska.“

Ætlaði alls ekki að verða leikari

Elín þvertekur fyrir að hafa gengið með leikaradrauminn í maganum lengi.

„Ég ætlaði alls ekki að verða leikari. Faðir minn, Borgar Garðarson, er leikari og stjúppabbi minn heitinn, Peter Snickars, var það líka. Móðir mín, Gréta Þórsdóttir, lærði svo og starfaði við búninga- og sviðsmyndahönnun. Ég er því mikið alin upp í leikhúsinu og á heimilinu var varla talað um annað. Þetta var eiginlega of mikið,“ segir Elín, sem viðurkennir að hafa einnig verið í ákveðinni uppreisn og þannig reynt mikið að verða eitthvað annað.

„Mig dreymdi um að verða arkitekt, eða jafnvel lögfræðingur, þó ég geri mér grein fyrir því að það hefði aldrei hentað mér.

Pabbi minn, Peter, fann Lýðháskóla í Danmörku sem sérhæfði sig í kvikmyndanámi. Hann var staðráðinn í að kvikmyndaleikstjórn myndi henta mér og hvatti mig til að prófa það, sem ég og gerði. Í skólanum voru svo nemendur sem vissu mikið meira um kvikmyndalist en ég, svo ég endaði oftast fyrir framan myndavélina frekar en fyrir aftan hana,“

Elín fann þarna að leiklistin átti við hana og fór í framhaldi í annan Lýðháskóla í leiklist, og í beinu framhaldi í leiklistarnám, við Stella Adler skólann í New York. Þar fékk hún diplóma eftir tveggja ára nám og lauk síðar mastersnámi í faginu í Finnlandi.

Ákváðu að flytja til Íslands

Í New York kynntist Elín eiginmanni sínum, Marc, stuttu eftir útskrift.

„Hann er arkitekt svo þó ég hafi ekki farið í arkitektanám þá fékk ég arkitekt inn á heimilið og nú veit ég fyrir víst að það hefði verið algjör katastrófa ef ég hefði ákveðið að leggja það fyrir mig. Ég sé það núna mjög skýrt að ég hef ekki þetta auga fyrir smáatriðum sem þarf og hann hefur,“ segir Elín og hlær. „Stærðfræðin er heldur ekki mín sterka hlið, svo ég væri líklega alltaf að drepa fólk með röngum útreikningum í húsbyggingum.“

Elín og Marc bjuggu í New York í nokkur ár, eða þar til þau ákváðu fyrir tæpum tveimur áratugum að flytja til Íslands. „Hann rekur stofu í New York og vinnur annað hvort héðan, eða er nokkrar vikur hvers mánaðar í New York. Það var margt sem spilaði inn í þá ákvörðun.

Við sáum að með því að búa hér gæti ég auðveldlega farið í nám og unnið í Finnlandi, og héðan er ekkert svo langt til New York heldur. Við komumst að því að ef hann vinnur hér heima, þá eru þetta 10 klukkustundir samfleytt í flug einu sinni til tvisvar í mánuði, en ef við búum í New York tekur það alla vega klukkutíma daglega að komast í vinnuna.“

Börn velkomin, en komu ekki

Elín segir fjarbúðina mun auðveldari í dag en á árum áður. „Við settum strax regluna að ef við erum ekki á sama stað, þá tölum við saman í síma daglega og förum yfir hversdagsleg atriði. Við segjum hvort öðru hvort við séum búin að setja í vél og svo framvegis, til að halda hversdagslegri tengingu.

Í dag er fjarbúð orðin mun auðveldari með aukinni tækni og að mörgu leyti er hún góð fyrir sambandið. Við eigum ekki börn, ef við ættum börn væri þetta allt annað og maður þyrfti að vera meira til staðar. Börnin voru alltaf velkomin ef þau myndu koma, en þau komu ekki og við gerðum ekkert í því. Það er fullt af góðum foreldrum í þessum heimi sem gera góða hluti á hverjum degi og við þurftum kannski ekki að bætast við í þann hóp. Það koma alveg dagar sem maður saknar þess að eiga ekki börn.

Við börnin hennar mömmu erum fjögur og það var bara nú í febrúar að fyrsta barnabarnið fæddist, þegar systir mín sem er 37 ára eignaðist frumburðinn. Þetta er kannski óvanalegt en þetta barn er klárlega snillingur í huga okkar allra,“ segir Elín og samsinnir því að allar líkur séu á að það verði örlítið dekrað.

Elín segir það hafa átt stóran hlut í þeirri ákvörðun að flytja hingað, að móðuramma hennar og afi voru komin á aldur og hana langaði að vera nærri þeim.

„Án þess að virka of fílósófísk, þá reyni ég að hugsa ákvarðanir mínar þannig að ég verði sátt við þær eftir 10 ár. Með því að flytja heim fékk ég mikinn tíma með þeim síðustu árin þeirra og það var rosaleg gjöf fyrir mig.“

Erfiðara að hugsa á íslensku

Elín hefur aðallega unnið í Finnlandi undanfarin ár, þar sem hún hefur bæði leikið á sviði, í sjónvarpsþáttum og kvikmyndum.

„Ég hef leikið bæði á sænsku og finnsku, ég á svolítið erfitt með að hugsa á íslensku, og í svona leiklistarheimi eins og er hér, þá er mikilvægt að þekkja fólk. Sjálf hef ég átt erfitt með að trana mér fram,“ segir Elín og hlær þegar hún er spurð hvort það standi henni ekki fyrir þrifum í hennar starfi.

„Ég á svolítið erfitt með að banka upp á og segja „Hæ, ég er komin! Þetta fyrsta skref getur tekið á. Ég er skrítna, finnska stelpan, eða skrítna, íslenska stelpan,“ segir hún í léttum tón.

Talandi um það, hvernig ætli Elín líti á sig með tilliti til þjóðernis? „Ég er bara bæði íslensk og finnsk, finnst mér. Sem mér finnst æðisleg gjöf og núna er það mikið eðlilegra en þegar ég var lítil og maður talinn stórfurðulegur, ef maður gat ekki skilgreint sig sem eitthvað eitt. Maður er alls staðar útlendingur, en það er ein stærsta ástæðan fyrir því að ég elska New York, það er eini staðurinn þar sem maður er alveg heima hjá sér. Þar er maður aldrei útlendingur.“

Elín og Marc eiga íbúð í New York og eins og fyrr segir starfar hann mikið þar og Elín fylgir honum oft. „Planið var að vera þar í vetur, en eftir að COVID skall á breyttust öll plön. En maður getur ekki verið annað en feginn að vera hér.“

Elín segist hafa haft nóg að gera undanfarin ár, þó hún segi að líklega hefði hún fengið fleiri verkefni ef hún hefði verið búsett í Finnlandi. „Það var okkar val að setjast að hér og ég vissi alveg að ég þyrfti þá að hafa meira fyrir að fá verkefni.“

Hélt hún hyrfi í bunkanum

Elín fer, eins og fyrr segir, með hlutverk móður leikkonunnar Rachel McAdams – sem er líklega hvað frægust fyrir hlutverk sitt í rómantísku kvikmyndinni Notebook – í kvikmyndinni The Story of Fire and Saga, sem fór í sýningar á Netflix í gær, föstudag. Kvíkmyndin er skrifuð og framleidd af grínleikaranum vinsæla, Will Ferrell, og fer hann jafnframt með annað aðalhlutverkanna, en Rachel hitt.

„Ég fylgist með alþjóðlegum síðum þar sem leitað er að leikurum í ákveðin verkefni. Á einni þeirra sá ég auglýst eftir íslenskri konu í þessa kvikmynd og sendi inn upplýsingar um mig, en hugsaði ekki mikið meira um það. Ég var svo beðin um að senda upptöku af mér, en mér fannst þetta svo stórt og mikið verkefni að ég hélt ég myndi hverfa í einhverjum bunka.“

Egóið varð fyrir smá hnjaski

Svo fór alls ekki og Elínu var boðið hlutverkið. „Ég fékk þá að heyra að ég ætti að leika móður Rachel og var ánægð fyrst þegar ég byrjaði að lesa lýsingu á karakternum, sem er sögð falleg svo ég var ánægð með það, en ekki eins ánægð þegar ég las að hún ætti að vera sextug,“ segir Elín og skellir upp úr, en sjálf er hún 48 ára.

„Egóið varð fyrir smá hnjaski, en auðvitað var ég ánægð að fá hlutverkið. Það er búið að ala mann upp í því að það sé svo hræðilegt að eldast. Maður er kominn í einhvern hugsanaheim þar sem það er neikvætt. En það eru bara þvílík forréttindi að fá að eldast. Pabbi minn dó ungur og margir vinir mínir hafa þurft að berjast við krabbamein á unga aldri, svo ég lít á það sem forréttindi að vera hraust og fá að eldast.“

Elín bendir líka á að hún sé í góðum félagsskap því leikkonan Amy Poehler hafi áður leikið móður Rachel McAdams, í Mean Girls, en hún er aðeins hálfu ári eldri en Elín.

Aðspurð um hlutverkið segist Elín hafa tekið þátt í nokkrum senum. „Þetta er svo rosalega stór kvikmynd. En ég er enn ekki búin að sjá hana í heild sinni og ég reikna yfirleitt ekki með neinu fyrr en ég er búin að sjá myndina.“

Úr einkatrailer á almenningsklósett

Tökur fóru fram bæði í London og á Húsavík og segir Elín þær hafa gengið vel og vel hafi farið á með þeim „mæðgum.“

„Hún er auðvitað svo sæt og fín og þau öll og þetta var allt svo almennilegt fólk. Líka íslensku leikararnir sem ég hafði auðvitað aldrei hitt.“ Elín ber Will Ferrell vel söguna.

„Þetta er auðvitað bara venjulegt fólk en maður leyfir því líka að vera í friði. Ég vann á sínum tíma sem þjónn í New York og ég held að allir þeir sem hafi unnið sem þjónar þar eða í Los Angeles hafi þjónað mikið af frægu fólki. Maður lærir þá að þetta er venjulegt fólk, bara að gera sitt eins og við.“

Elín segir þetta klárlega vera stærsta kvikmyndin em hún hafi tekið þátt í. „Þetta var á annarri stærðargráðu en það sem ég hef tekið þátt í. Það er skondið að hugsa til þess að þegar við vorum við tökur í London fékk ég minn eiginn trailer á setti þar sem ég var ein í friði en tveimur vikum seinna var ég komin í verkefni í Finnlandi þar sem ég skipti um föt á almenningsklósetti. Ég er frekar vön svona minni verkefnum þar sem maður skiptir um baksviðs eða inni á klósetti. Það er gaman að fá að prófa allan skalann.“

Bjó í draumahúsinu

Eins og fyrr segir fór hluti tökunnar fram á Húsavík en þangað hafa Elín og maðurinn hennar vanið komur sínar á sumrin.

„Þarna er hús sem ég hef verið gjörsamlega ástafngin af frá því ég sá það fyrst. Ég hef alltaf hugsað að einhvern tíma muni ég kaupa þetta hús. En það er vissulega á Húsavík þar sem ekki beint praktískasti staðurinn fyrir þá sem skipta tíma sínum á milli Reykjavíkur og New York. Þegar ég svo les handritið sé ég að þetta er húsið sem persónan mín býr í. Það fyrsta sem ég sagði við leikstjórann þegar ég mætti á settið var: „Er þetta virkilega þetta gráa hús?“ segir Elín og leikur geðshræringu sína með tilþrifum og við sammælumst að nú verði hún hreinlega að kaupa þetta hús.

„Ég er auðvitað búin að segja öllum á settinu þessa sögu og ég held að þau trúi mér ekkert enda átta þau sig varla á hversu lítið landið er.“